PROCESS

wet pussy
02/2019

There was a well groomed, carefully dressed guy sitting opposite me in the train. His rolled up trousers revealed his high socks that read "I don't give a fuck". I thought he obviously gave way too many fucks - a carefully put together image shielding a fragile self.

This reminded of that night I met that Austrian woman - she was a gynaecologist, which I thought was a rarity. It was summer and I was in the islands. That night I was wearing jean shorts and some really sweet high socks adorned with a yin and yang symbol and the words "wet pussy". She saw it and made a comment, she must have thought I was assured fun - I was reluctant but she was pretty so I played along.

What she was about to find out was that despite my socks and her convictions, I was coming off a painful breakup, was feeling utterly disconnected with women and wouldn't know how to make a pussy wet even if it meant throwing an entire ocean at it.

Morale of the story: don't trust socks.

Για τον Αλι
05/2018

Γύριζοντας από το Ελευθέριος Βενιζέλος πήρα το X93 - προς σταθμό υπεραστικών λεωφορείων.

Όταν ήρθε και κάθισε δίπλα μου ένας Πακιστανός ψιλοενοχλήθηκα. Το λεωφορείο ήταν σχετικά άδειο, ήμουν κουρασμένος και βαριόμουν πολύ.

Με ρώτησε αν ξέρω από που φεύγει το λεωφορείο για Χαλκίδα. Περιέργως ήξερα, και σύντομα η περιέργεια υπερνίκησε την ξινίλα μου και του έπιασα κουβέντα.

Με τα σπαστά ελληνικά του μου είπε ότι ζει στην Ελλάδα 5 χρόνια και δουλεύει ως βοηθός ξυλουργού στην Χαλκίδα. Ότι είναι 34, ότι έχει μια κόρη 2 χρονών και ότι είναι από την Ισλαμαμπάντ. Με ρώτησε αν έχω παιδιά. Πάντα τέτοιοι τύποι με ρωτάνε αν έχω παιδιά.

Τον ρώτησα αν του αρέσει εδώ, και αν θα ήθελε να έφερνε και την γυναίκα του. Είπε ότι για να φέρει την γυναίκα του πρέπει να έχει 12 χιλιάδες εκκαθαριστικό και αυτός έχει 5. Είπε ότι είναι ευχαριστημένος με το αφεντικό του και ότι δουλεύει πολύ παραπάνω από όσο αφήνει να φανούν τα ένσημα του. "Δουλεύω 5 παίρνω 1". Είπε ότι με αυτά που έχει δει εδώ, αντίθετα σε ότι συνηθίζεται στο Πακιστάν θα ήθελε η κόρη του να μην ασχοληθεί με τα οικοκυρικά να πάει στο "μεγάλο σχολείο" και να δουλέψει. Ίσως σε τράπεζα.

Η αγαπημένη του ελληνική λέξη, που την ένιωθε κάπως της πιάτσας, ήταν το κάργα. Δεν ήξερε το πολύ, αλλά ήξερε το κάργα, το έλεγε και το ξαναλεγε. Κάργα.

Σε κάποια φάση τον ρώτησα πως τον λένε. Εκεί σκοτείνιασε και κόμπιασε. "Αλί". Του είπα να σταματήσει να μου λέει μαλακίες γιατί μιλάμε τόση ώρα με ειλικρίνεια και καταλαβαίνω ότι λέει ψέματα. "Μπιλάλ" είπε και χαμογέλασε πλατιά, Αλί τον φωνάζουν οι έλληνες γιατί βρίσκουν δύσκολο το όνομα του.

Μπιλάρ είπα, με διόρθωσε, Μπιλάλ, δώσαμε τα χέρια. Καταλαβαίνω γιατί μισούσε το Αλί. Αλί, σύγχρονος αράπης Jimmy.

Σε λίγο έφτανε το λεωφορείο. Μου είπε ότι αν ποτέ πάω στην Χαλκίδα να τον πάρω να πάμε για καφέ. Αλλάξαμε τηλέφωνα.

Η ώρα ήταν περίπου 10.30 και φύσαγε αυτός ο καλοκαιρινός ελαφρύς αέρας. Καθώς περπατούσαμε για τα ΚΤΕΛ τον παρατήρησα καλύτερα.Μικροκαμωμένος περπάταγε ελαφρά, έλαμπε από αισιοδοξία, σχεδόν γέλαγε.

Φτάσαμε στον σταθμό δύο λεπτά πριν φύγει το τελευταίο ΚΤΕΛ. "Μην με ξεχάσεις φίλε" μου είπε καθώς χαιρετηθήκαμε. Δεν τον πήρα πίσω ποτέ.